حین جمعآوری نمونه، چه به عنوان بیمار و چه تکنسین مراکز درمانی، به موارد زیر توجه داشته باشید:
- ظرف حاوی نمونه حتما باید دارای یک برچسب باشد. این برچسب حاوی اطلاعات بیمار، نمونه و زمان جمعآوری نمونه است.
- ویروس آبله میمون میتواند از طریق سوزن آلوده و یا تماس مستقیم با نمونه یا ذرات معلق در هوا به افراد دیگر انتقال یابد. پس دقت داشته باشید که سوزنها را حتما در سیفتیباکس دفع کرده و به روشی صحیح امحاء کنید.
- روش جمعآوری نمونه در افراد مشکوک به آبله میمون و همچنین مواد مورد استفاده، بسته به مرحله بثورات متفاوت است.
- پرسنلی که نمونهها را جمعآوری میکنند باید از تجهیزات حفاظت شخصی (PPE) استفاده کنند.
- در صورت امکان، توصیه میشود برای جمعآوری نمونه از لوله یا ظروف پلاستیکی به جای شیشه استفاده شود.
- نمونه باید از بیش از یک ضایعه گرفته شود. ترجیحاً از نقاط مختلف بدن و یا از ضایعات با ظاهر متفاوت.
- ذخیرهسازی، بستهبندی و حمل نمونه، باید مطابق دستورالعمل مرکز شما صورت گیرد.
تشخیص بالینی آبله میمون شامل روشهایی است که برای تشخیص سایر بیماریهای راش مانند استفاده میشود. (مانند آبله مرغان، سرخک، عفونتهای پوستی باکتریایی، گال، سیفلیس و آلرژیهای مرتبط با دارو )
در صورت مشکوک شدن به آبله میمون، کارکنان بهداشتی باید نمونه مناسبی را جمعآوری کرده و به طور ایمن به آزمایشگاهی با قابلیت مناسب انتقال دهند.
تایید آبله میمون به نوع و کیفیت نمونه و نوع آزمایش بستگی دارد. بنابراین، نمونهها باید مطابق با الزامات ملی و بینالمللی بستهبندی و ارسال شوند.
در حال حاضر واکنش زنجیرهای پلیمراز (PCR) با توجه به دقت و حساسیتی که دارد، بهترین آزمایش برای تشخیص این بیماری محسوب میشود.
برای این منظور، نمونههای مناسب برای تشخیص آبله میمون از ضایعات پوستی (مایع وزیکولها و پوسچولها و پوستههای خشک) گرفته میشود. در صورت امکان، بیوپسی نیز یک گزینه نمونه خواهد بود.
نمونهها باید در یک لوله خشک و استریل (بدون محیط انتقال ویروس) و سرد نگهداری شوند.
آزمایشات خون PCR معمولاً نتیجه قطعی ارائه نمیدهند و نباید به طور معمول از بیماران جمعآوری شود.
به منظور تفسیر نتایج آزمایش، ضروری است که اطلاعات بیمار با نمونهها ارائه شود. این اطلاعات عبارتند از:
الف) تاریخ شروع تب،
ب) تاریخ شروع بثورات،
ج) تاریخ جمع آوری نمونه،
د) وضعیت فعلی فرد. (مرحله راش)
ه) سن